Podcast
Mantelzorg
In de WOMEN Inc. podcast vertelt Ingrid haar verhaal. Zij was 15 jaar lang mantelzorger voor haar moeder met dementie. Ze vertelt over de impact die dit heeft gehad op haar leven.
Susan Gadroen en Saskia Salomons zijn 7 jaar getrouwd en hebben samen een zoon (5 jaar). Susan runt VED FIT, haar eigen HR adviesbedrijf en Saskia runt een uitzendbureau voor schoonmaakpersoneel.
ÔÇ£Toen Mats geboren werd, was ik head of HR bij een private bank. We zaten aan de vooravond van een overnametraject dus het was behoorlijk hectisch. Daarnaast was Mats onvoorzien een behoorlijk grote baby van 11 pond en 60 cm. De bevalling en het ziekenhuistraject daarna waren heel heftig. Hij raakte ondervoed en moest in de couveuse. Eenmaal thuis bleek Mats een zeer alerte baby, hij sliep slecht, wilde geen speen en constant vastgehouden worden. Al met al waren de paar dagen verlof die ik had veel te weinig. Ik was gesloopt en liep als een zombie rond op mijn werk. Als ik destijds recht zou hebben gehad op 5 weken partnerverlof had dat ons heel veel rust kunnen geven. Ik heb de komst van Mats ervaren alsof ik een nieuwe wereld betrad. Je bevindt je ineens in een compleet nieuw leven met de zorg van een kindje erbij, je krijgt een totaal ander levensritme. Je moet allemaal nieuwe dingen leren en het kost tijd om daaraan te wennen.
Het was in mijn positie en functie misschien niet makkelijk geweest om direct vijf volle weken verlof op te nemen. Maar aan de andere kant, als je er van rechtswege aanspraak op kunt maken, maakt dat de keuze wel makkelijker. Inmiddels ben ik weg bij de bank, heb ik mijn eigen adviesbedrijf en richt ik me met name op vitaliteit en duurzame inzetbaarheid. Door voor mezelf te beginnen is de combinatie werk en zorg voor mij een stuk makkelijker geworden. Ik adviseer bedrijven dus ook om hun werknemers in het spitsuur van hun leven te ondersteunen. Juist stress leidt tot uitval en uitval kost geld. Het aanvullende partnerverlof zouden bedrijven in mijn ogen kunnen zien als een waardevolle investering voor meer rust en dus minder stress voor de werknemer met een grotere loyaliteit als rendement.”
ÔÇ£De eerste periode na de geboorte van Mats is voor mij als in een roes voorbij gegaan. Dat Susan bijna direct weer aan het werk moest, maakte het extra zwaar. Ook al kreeg ik veel hulp van mijn zus en moeder, het voelde toch alsof ik er alleen voor stond. Terwijl je samen een kind krijgt en het een hele heftige, emotionele gebeurtenis is die je samen wilt verwerken. Bovendien voelde ik me steeds beroerder, achteraf vanwege een flink schildklierprobleem. Een langere verlofperiode was zeker een stuk rustiger geweest. Na die eerste pittige maanden hebben Susan en ik de zorg voor Mats samen opgepakt. Misschien omdat het voor ons niet vanzelfsprekend was dat we moeder zouden worden, hebben we de keuze voor een kind heel bewust gemaakt. En dat betekent ook dat we er beiden vol voor gaan. (lachend) Sterker nog, ons hele leven draait nu ongeveer om hem.
Ik kan me wel voorstellen dat een langere verlofperiode van solocare waarbij de partner een tijdje alleen voor het kindje zorgt, jonge ouders kan helpen om de zorg gelijkwaardig te verdelen. Als werkgever sta ik er natuurlijk wel wat anders in. Zeker in de overspannen arbeidsmarkt van de afgelopen jaren was vervanging regelen voor iemand met verlof niet makkelijk geweest. Wellicht dat de corona-crisis daarin wat verandering brengt en hopelijk ook meer waardering oproept voor het werk dat schoonmakers doen. Als daarmee ook de marges groter worden, zou ik als werkgever best die 30% bij willen betalen. Want anders is het verlof iets dat de vele mannen die via mij als schoonmaker aan het werk zijn zich echt niet zomaar kunnen veroorloven.ÔÇØ